G. W. Fr. H E G E L
1770–1831
Φαινομενολογία του πνεύματος:
Από τον Δογματισμό & Φορμαλισμό
στη Διαλεκτική
§1
Ι. Στη
σημερινή εποχή, που η
βιαιο-πραξία της πολιτικής δεν εξεικονίζει τη δημιουργική πράξη
μιας ανεπτυγμένης κοινωνίας παρά κατασπαράζει
τον άνθρωπο, αξίζει να ξεκινάει κανείς από μια συνολική άποψη
για αυτό που κρίνει και να στέκεται ερωτηματικά απέναντι σε αυτό που του
συντυχαίνει. Τι μας συντυχαίνει; Η
θεωρία και η πράξη της πολιτικής (κοινωνίας) ταυτίζει
το χώρο του ανθρώπου με την πλήρη αποσυναρμογή του: ανεστιότητα,
αυθαιρεσία, καταστροφή, πολιτική μωρία, ανορθολογισμός, ολική συσκότιση του
κόσμου. Και το πνεύμα;
Εδώ διαμορφώνεται περίπου ως εξής η κατάσταση: οι λεγόμενοι
«προοδευτικοί», «εκσυγχρονιστές» και παρόμοιοι ταρτούφοι εξουσιομανείς εντοιχίζουν καθετί το
αυθεντικό από το πεδίο της σκέψης, του πολιτισμού, της παιδείας, της
γενικότερης πνευματικότητας σε μια θεολογική του πρόσληψη, γιατί το θεωρούν ως το επουράνιο
φάντασμα που πλανιέται απειλητικά πάνω από τη δική τους καθεστηκυία
ραστώνη και γι’ αυτό θέλουν να το εξορίσουν από τον βίο μας ως επιδημική
χολέρα.